Joop en Lenie zijn al heel lang bij de Marskoppen betrokken. Lenie vooral door haar jarenlange trainingen van de Gardes. Ze waren voordat ze bij de Marskoppen kwamen ook al lid bij andere verenigingen en zijn daar ook al eens prinsenpaar geweest. Januari 2004 was het hun beurt bij de Marskoppen. Hier volgt hun verhaal.
OP EEN ROZE WOLK
In het voorjaar van 2003, terwijl er opnieuw bommen over Irak werden uitgestrooid, werden wij door Henk van Londen benaderd met de vraag prinsenpaar te worden in januari 2004. Dat was op zich een hele eer maar ook een uitdaging. De Marskoppen hadden dan net het jubileumjaar achter de rug en daar ga je niet zomaar overheen. Dus met goede moed er tegen aan. Wat moet er allemaal gebeuren, wat hebben we allemaal nodig en hoe willen we vormgeven aan ons jaar.
Door gesprekken aan te gaan met de prinsenbegeleider en grootvorst Johan en zijn vrouw Nel werd al veel duidelijk. Om zoveel mogelijk geld beschikbaar te hebben voor extra dingen, kozen wij ervoor de prinsenpakken zelf te maken. Iedereen weet dat Lenie dit voortreffelijk kan. In het verleden maakte zij diverse keren de pakjes van de dansgardes en ook heeft ze ooit nieuwe boeren kielen gemaakt voor alle werkende leden.
Al dat werk in de voorbereiding moest natuurlijk in het geheim immers, niemand van de familie mocht er achter komen. Dat was vaak een hele toer omdat dochter Meta regelmatig over de vloer kwam met haar vriendin Esther en de hondjes.
Na allerlei verwikkelingen waren de Marskoppen in 2004 toe aan een nieuwe episode en een nieuw prinsenpaar. En zo kwam ik, Joop de tweede op 8 januari op als nieuwe prins der Marskoppen. Drie als clown verkleedde raadsleden waren gecharterd als afleidingsmanoeuvre en daar stond ik in mijn nieuwe pak op het podium met een snor-smile van oor tot oor. Wat was ik trots dat onder ons motto “Leven en laten leven” een jaar lang de Marskoppen mocht aanvoeren.
Zo leefden we van feest naar feest als op een roze wolk. Zoveel enthousiasme en positieve waardering van allen om hen heen; het gaf ons een heerlijk warm gevoel, het hele jaar door. Zoals bijvoorbeeld het gezamenlijk eten na de prinsenreceptie bij Mona’s in Oosterhout. Dat was super gezellig en na afloop waren we met stomheid geslagen toen een gulle sponsor het hele diner bleek te hebben betaald. Gewoonweg super!
Vele uit en thuis bezoeken volgden. Bij ons bezoek aan het prinsentreffen in Nijmegen ontvingen wij de persoonlijke onderscheiding van de prins van Knotsenburg. Hoogtepunt was toch wel de zittingsavond waarbij wij, en met name Lenie heel erg werden verrast: voor al haar werk en inspanningen voor de Marskoppen ontving zij op 13 februari 1971+33 de hoogste onderscheiding die de vereniging kent nl. de Grote Marskop! We waren vereerd en tot tranen geroerd.
De drie dolle dagen waren met recht dolle dagen. Het begon al met het thuis in Duiven ophalen van het prinsenpaar. Voor het eerst werd de prins en de grootvorst in een keer opgehaald. Dit gaf natuurlijk extra cachet aan het evenement. De sneeuw was al dagen uit de lucht komen vallen en de nacht voor de optocht viel er nog 10 cm bij. Alle aanwezigen warmden zich aan de Glühwijn, de soep en de broodjes kroket, schuilend onder het zonnescherm. Dat dreigde te bezwijken onder het gewicht van de sneeuw. Met veel niet ongevaarlijke capriolen werd het scherm van de meeste sneeuw ontdaan, anders was het zeker in elkaar gestort.
Toen naar de optocht. Als thema was gekozen: Mens erger je niet. Heel toepasselijk voor de insteek die wij hadden gekozen het jaar te vieren. Na alle strubbelingen van het jaar ervoor was dit een prima onderwerp. Verkleed als pionnen en dobbelstenen liepen de Marskoppen de optocht wankelend over sneeuwresten, vrolijk uit. Helaas wonnen we dit jaar geen prijs maar dat mocht de pret niet drukken.
Rosenmontag was ook weer zo’n dag. Een geweldige opkomst, veel bezoekers en mooie woorden. Heel vermoeiend ook. Dus na afloop naar dochter Meta om wat bij te komen en te eten. We werden echter iets te enthousiast onthaald door de honden. Die renden van blijdschap alle kanten op en liepen zo Lenie ondersteboven. Een gebroken sleutelbeen was het gevolg. Na een bezoek aan de dokter, een mitella en wat pijnstillers, heeft ze het verkleed bal toch nog mee kunnen vieren. Het Frühshoppen naar andere verenigingen de volgende dag en het boerenbal heeft Lenie helaas moeten laten schieten. De pijn was te erg, helaas.
Aan alles komt een eind, dus ook aan een prinsenjaar. Met weemoed denken we nog terug aan deze mooie periode in ons beider leven. De ontluistering in november ging geheel in stijl met het gevoel dat wij aan het jaar hebben over gehouden. Op een roze wolk gingen we in november af en keerden zo weer terug in de realiteit van alle dag.
