Clement kwam eigenlijk maar zo bij de Marskoppen binnen lopen. Hij en Jolanda waren op zoek naar een leuke vereniging. De vereniging waar ze eerder bij aangesloten waren hadden wat perikelen, waardoor het niet meer gezellig was. Hij vond zijn weg bij de Marskoppen en werd in 1997 door toenmalig vorst Maarten geïnstalleerd als raadslid. Clement staat bekend als de stille kracht. Je hoort hem nooit zeuren maar is wel altijd van de partij. November 2004 was het zijn beurt om de kar te trekken van de Marskoppen.
In januari 2004 werd mij door grootvorst Johan tussen neus en lippen door gevraagd of ik prins wilde worden. Ik was wel meteen enthousiast maar er zaten we een paar haken en ogen aan. Dus overlegd met Jolanda en gekeken naar oppas mogelijkheden voor onze drie maanden oude dochter Pamela. Mijn schoonouders boden uitkomst en zo konden we beginnen met de voorbereidingen.
Samen met Henk van Londen zijn we veel onderweg geweest voor het uitzoeken van onze kleding en onderscheidingen. Daardoor kwamen we regelmatig in Eindhoven bij Allers. Menig carnavalist kent dit bedrijf dus een bezoek was niet zonder risico; je kon er maar zo een bekende tegen het lijf lopen. Gelukkig ging alles goed en hadden we alles op tijd voor elkaar. Wel hadden we moeite onze monden te houden want velen gokten op ons en telkens werden wij er op aangesproken. Ook tijdens de raadsvergaderingen. Iedereen keek je vragend aan. Tijdens de jaarvergadering was iedereen gelukkig wat afgeleid, want we moesten stemmen voor een nieuwe voorzitter. Johan stopte er mee en uiteindelijk werd Xander tot nieuwe voorzitter gekozen.
In november was het zo ver. Besloten was de prins niet meer in januari te kiezen maar in november, rond de elfde van de elfde. Ik stond tussen 9 andere kabouters op het podium en op het liedje 10 kaboutertjes van het one-to-trio werd de keuze bekend gemaakt. Wat was de zaal uitzinnig. Velen claimden goed gegokt te hebben maar niemand wist het zeker. Daar stond ik dan als prins Clement I. Snel kwam mijn prinses Jolanda er bij en na het voorlezen van de proclamatie met ons motto ‘Eenheid bereik je samen’ konden we van start. Een mooi programma volgde waarna als verrassing Jolanda’s broer met dweilorkest Zoek ut moar uut de stemming er goed in bracht.
De volgende dag een gezellige receptie. Dit keer niet in de kelder maar in de Martinuszaal waar Jolanda’s ouders beheerder waren. Iedereen vond het een leuke afwisseling.
De avond die volgde was het smartlappenbal. Om niet op te vallen heb ik in de voorbereiding gewoon meegedaan met oefenen. Ik zou samen met Jan Hengeveld optreden en dat heb ik uiteindelijk ook gedaan, zei het in mijn prinsenoutfit. Ook Jolanda had gewoon een optreden ingestudeerd samen met een paar dames die ABBA vertolkten.
Dan, opeens staat de wereld even stil als we te horen krijgen dat president Arend plotseling op 14 december is overleden. Dit bracht ons allen weer terug in de realiteit dat het leven vergankelijk is en dat we moeten leven nu het kan. Dus werd er besloten alle geplande activiteiten doorgang te laten vinden.
In januari werden we uitgenodigd voor een receptie bij cv de Narrenkap. Nou kenden we de Narrenkap uit Velp en die zochten een andere locatie. Ons viel dus de te bezoeken locatie de Hoeve in Huissen was als zodanig zeer vereerd met onze komst, maar we zaten helemaal verkeerd. Het bleek een klein cluppie uit Huissen te zijn, nota bene zonder prins omdat men in Huissen een stadsprins heeft die haast per definitie door de Kroanige Swoanen wordt geleverd. Maar goed, we waren weer een middag van de straat.
Vele andere avonden volgden zoals een heel gezellig prinsentreffen bij ons in de Betuwe, het prinsentreffen in Nijmegen en de pronkzitting, altijd weer een enorme happening met heel veel leuke optredens uit eigen gelederen.
De drie dolle dagen stonden alras voor de deur. De ex-prinsen versierden ons huis zodat we klaar waren voor de zondag van de optocht. Op het DDD-bal ging het er flink aan toe. Mijn neef was disk jockey en we konden naar harte lust dansen. Dat doen we graag en we staan dan ook bekend als het danspaar. Tijdens de optocht gingen de dames verkleed als bloemenmeisjes en vielen weer eens in de prijzen. Ook John en Michel scoorden weer met hun thema.
De volgende dag, na eerst gezamenlijk te hebben gebruncht, barstte het feest los. Vele verenigingen bezochten ons en het was super gezellig. Ook het uit-frühshoppen met de bus naar Westervoort, Velp en Renkum was onvergetelijk.
Het seizoen werd afgesloten met het boerenbal. Helaas, het zat er weer op. We hadden nog makkelijk door kunnen gaan want we verkeerden in topconditie maar aan alles komt een eind. In stijl namen we in november afscheid, niet dansend maar zingend, uitgedost in een roze glitterjas en pruik. We bewaren warme herinneringen aan ons prinsenjaar, jammer alleen dat er weinig foto’s van ons beschikbaar waren
